Sommige herinneringen staan in je geheugen gegrift. Niet omdat ze perfect waren of een rib uit je lijf hebben gekost, maar omdat ze je compleet uit het alledaagse trekken. Zo’n moment beleefden wij onlangs als gezin. Na weken van regen, snotneuzen, overlopende wasmanden en werkgerelateerde deadlines, besloten we dat het tijd was voor iets bijzonders. Iets dat we nog nooit hadden gedaan. Iets waar we het over twintig jaar nog steeds over zouden hebben. En dus stonden we daar, met gezonde spanning en zonnebrillen op ons hoofd, op het vliegveld van Texel. Klaar voor onze allereerste rondvlucht met Tessel Air. Mijn vrouw Renée, onze oudste zoon Floris (11) en ik. Oh ja, natuurlijk ook onze piloot. Vier personen. Eén klein vliegtuigje en een uitzicht dat we nooit meer zouden vergeten.
Inhoudsopgave
Het begon met een opmerking van Floris
Zoals zoveel avonturen bij ons thuis, begon ook deze met een opmerking van Floris. We fietsten langs een weiland en hij keek omhoog. “Pap, zou het niet vet zijn om zelf te kunnen vliegen?”
Ik wilde net reageren met iets als: “Ja, dat lijkt me ook mooi, maar daar moet je jaren voor studeren”, toen mijn telefoon piepend iets van zich liet horen. Een e-mail van Tessel Air. Alsof het zo moest zijn. Een aanbod voor een rondvlucht boven Texel in een vierpersoons vliegtuigje. Daar gaan we dus mooi geen nee tegen zeggen!
Binnen tien minuten had ik geboekt. We hadden iets op ons lijstje staan om naar uit te kijken. Een herinnering waar we het nog lang over zullen hebben. Balen dat het niet een dag later al was, want ik had er direct enorm veel zin in.
De grote dag: zenuwen en zonnebrillen
We arriveerden bij Texel International Airport. Klinkt indrukwekkend, maar het is een gezellig, klein vliegveld waar je het personeel bij de voornaam leert kennen. De sfeer is relaxed, het uitzicht wijds en de vliegtuigen… tja, die zijn klein. Cessna’s. Vliegtuigjes die eruitzien alsof je ze met een goede duw van de grond krijgt.
Onze piloot, een vriendelijke kerel van ergens in de twintig, stelde ons meteen op ons gemak. Hij legde rustig uit wat we konden verwachten, gaf wat veiligheidsinstructies en vroeg wie er voorin naast hem wilde zitten. Ik keek even naar Renée en Floris, maar hun blikken spraken boekdelen. “Pap, jij moet voorin,” zei Floris. Dus daar zat ik, op de plek van eer, pal naast de piloot.
Zelf vliegen (en hoe dat voelde)
Wat ik niet had verwacht: ik mocht ook een stukje zelf vliegen. Echt bizar! De piloot gaf wat korte uitleg, vertelde hoe ik het toestel recht kon houden en liet me ervaren hoe gevoelig zo’n vliegtuigje reageert. Mijn handen trilden lichtjes. Deels van de zenuwen, deels van de adrenaline, maar ik voelde me voor even de koning van het luchtruim. “Niet te scherp draaien, Ferry,” hoorde ik nog, toen ik iets te enthousiast richting een zandbank wilde sturen. Dubai, here we come! Grapje, we vlogen enkel boven Texel en een mooi stukje van Vlieland.
Texel van boven: zand, zee en zon-aanbiddende zeehonden
Toen we eenmaal in de lucht hingen, gebeurde er iets bijzonders. Mijn zenuwen verdwenen als sneeuw voor de zon. Het uitzicht, het zachte gebrom van de motor, de eindeloze vlakte onder ons… het voelde alsof we zweefden. Alsof we even niet meer deel uitmaakten van de chaos op de grond. Even weg van de dagelijkse zorgen.
De piloot wees ons op herkenningspunten: de vuurtoren, het dorpje De Koog, Vakantiepark De Krim (waar we logeerden) en de haven van Oudeschild. We zagen fietsers als mieren over de duinen slingeren. Boten die als dobberende luciferdoosjes op de Waddenzee dreven. En ja hoor, op het strand van Vlieland: een groepje zeehonden, die lagen te zonnen alsof ze voor een reclamefolder poseerden. Floris was door het dolle heen en riep: “Kijk pap, daar liggen ze gewoon echt!”
Waarom dit meer is dan een leuk uitje
Een rondvlucht boven Texel is natuurlijk indrukwekkend vanwege het uitzicht. Maar voor mij ging het die dag om iets anders. Om het samen doen. Om de gedeelde spanning voor vertrek, de verwondering tijdens de vlucht en het napraten terwijl we met onze voeten weer op vaste grond stonden.
Opvoeden is vaak een aaneenschakeling van praktische momenten: schoenen aan, boterham smeren, huiswerk maken, tandenpoetsen. Soms vergeet je dan hoe bijzonder het is om samen iets nieuws te beleven. Iets dat buiten je comfortzone ligt. Iets dat je verbindt.
Praktische tips voor andere ouders (en grootouders)
Wil je ook zo’n rondvlucht maken? Hier zijn een paar tips die wij onderweg hebben verzameld:
- Boek op tijd, zeker in het hoogseizoen zijn de zonnige dagen een gewild moment.
- 30 minuten is leuk, maar 60 is beter. Dan zie je echt het hele eiland.
- Laat een volwassene voorin zitten (tip: je mag misschien zelf even vliegen).
- Zorg dat iedereen vooraf naar de wc gaat. Echt. Geloof me.
- Laat de kinderen zelf dingen opzoeken op de kaart, dan blijft het nog beter hangen.
Een herinnering om nooit te vergeten
Aan het eind van de dag zat Floris aan tafel enthousiast te bellen met opa en oma. Zijn dag kon niet meer stuk. “Pap, kunnen we dit volgend jaar weer doen? Maar dan met opa en oma erbij.” En zo had hij het alweer voor elkaar. Het volgende familie-uitje is al min of meer geboekt.
Voor wie twijfelt: ja, het is spannend. Ja, het is niet goedkoop. Maar sommige herinneringen zijn de investering waard. Een rondvlucht boven Texel is één van die herinneringen: voor eventjes met je kind een vogel zijn, dat is onbetaalbaar.
Bonustip: zeehonden spotten vanaf het water
Heb je na de rondvlucht nog geen genoeg van Texel? Dan is een boottocht met Het Sop een absolute aanrader. Wij stapten aan boord voor een tocht op het water, op zoek naar zeehonden in het wild. Vriendelijke mensen, een gezellige sfeer en leuke feitjes over de dieren en het gebied. En ja hoor, we zagen ze: een grote groep wilde zeehonden die lagen te zonnen op de zandbanken, een stuk dichterbij dan vanuit de lucht. Er zwom zelfs een nieuwsgierige zeehond op nog geen 10 meter van de boot. Op de terugvaart mochten de kinderen brood voeren aan de zeemeeuwen en kregen de volwassenen een lokaal borreltje. De kinderen vonden het een geweldige middag en konden geen genoeg krijgen van het zeemeeuw-voeren! Oh, papa trouwens ook niet!
