Er zijn van die weken dat alles tegelijk lijkt te gebeuren. Werk dat uitloopt, een kind met koorts, een lekke band op maandagmorgen en het besef dat je weer drie verjaardagen bent vergeten. Je holt, je organiseert, je troost, je kookt, je stoeit, je veegt snotneuzen af en probeert tussendoor ook nog een enigszins sociaal mens te zijn. Maar ergens onderweg raak je jezelf kwijt.
Ik hou zielsveel van mijn kinderen. Echt. Er is niets dat ik liever zie dan mijn kinderen die om me heen springen, lachen, ontdekken. Maar soms… soms is liefde ook even afstand nemen. Even uitzoomen. Niet omdat je weg wilt, maar omdat je anders verdwijnt in de dagelijkse sleur van het gezinsleven. Ik voelde aan alles: ik moet even pas op de plaats maken. Niet omdat ik het niet aan kan, maar juist omdat ik het altijd té goed wil doen.
Dus ik besloot een paar dagen weg te gaan. Alleen. Bewust. Zonder kinderen. Zonder planning. Zonder constante ruis. Ik ging op zoek naar een plek waar ik niet hoefde te zorgen, te schakelen of te multitasken. Een plek waar ik mocht ademen. Die plek werd KampinaStaete in Oisterwijk.
Inhoudsopgave
Alleen, maar absoluut niet eenzaam
Voor wie het niet kent: KampinaStaete is een kleinschalig luxe vakantiepark midden in het groen, waar je verblijft in een van de circa 25 houten huisjes. Van compacte cottages voor twee personen tot de wat grotere en luxere Diamond Suites. Ik verbleef in zo’n Diamond Suite en kreeg daar iets wat ik al jaren niet meer had ervaren: absolute rust. De suite zelf was stijlvol ingericht met een ruime keuken (met vaatwasser), een fijn zitgedeelte, gescheiden douche en toilet en als kers op de taart: een eigen hottub. Geen bubbelbad dat je aanzet met een knopje, maar eentje die je zelf moet stoken met hout en vuur. Meditatief bijna. En warm. Héérlijk warm.
Het park is volledig autovrij en dat merk je meteen. Geen gejaag, geen irritaties, geen autoradio’s die te hard staan. Je wandelt in alle stilte langs houten huisjes, over paden die slingeren tussen het groen. Er lopen sierkippen los over het terrein, konijntjes schieten weg als je te dichtbij komt en af en toe zie je een eekhoorn in de bomen. Alles ademt kalmte. Ik maakte dagelijks een wandeling over het terrein, soms met een kop thee in mijn hand. Uren zat ik naast de vijver op een bankje, met een goed boek in mijn handen. Geen telefoon, geen gesprek, geen kind op schoot. Alleen ik en wat woorden op papier.
Op de tweede middag… een powernap. Midden op de dag, in een hangmat die zachtjes wiegde tussen twee bomen, met de zon op mijn gezicht. Het soort slaap dat je overvalt omdat je lijf zich veilig voelt. Alsof de natuur zegt: “ik houd je wel even vast.”
Hoe minder, hoe meer
De tiny house waarin ik verbleef had alles wat ik nodig had. Een bed waar je in wegzakt alsof je in een wolk ligt. Een keuken zonder magnetron (yes!), een badkamer met regendouche en een terras waar zelfs de muggen zich rustig hielden. Geen tv. Geen afleiding. Alleen Wi-Fi, voor als je toch even wilt doen alsof je bereikbaar bent.
Ik wandelde uren door de bossen en langs de vennen van Oisterwijk. Zonder buggy. Zonder kind dat na 200 meter vraagt of we er al bijna zijn. Zonder geklaag dat er geen ijsje gegeten mag worden. Ik hoorde de stilte én m’n eigen gedachten. Niet allemaal leuk, wel verhelderend. Soms moet je even afstand nemen van de chaos om te kunnen horen wat je nodig hebt.
Wat me opviel: de rust bleef niet alleen buiten, die kroop langzaam ook naar binnen. Ik werd geduldiger met mezelf. Liet gedachten toe die ik normaal wegdruk. Dacht na over patronen, keuzes, de eeuwige drang om alles te managen. Je hoeft niet alles in goede banen te leiden. Soms is het genoeg om gewoon even te zijn.
Ontbijt voor één
Ik trakteerde mezelf op ontbijtboxen aan de deur. Broodjes, yoghurt met granola, vers fruit, broodbeleg en een gekookt eitje. Oh, bijna de versgeperste sinaasappelsap vergeten. Alles perfect verpakt, alsof ze wisten dat ik dit even nodig had. Geen kruimels op de vloer. Geen gejammer over “ik lust dat niet”. Gewoon in stilte ontbijten, op mijn eigen tempo. Geen verplichtingen. Man, wat een luxe.
‘s Middags vertrok ik naar het dorpje Oisterwijk, op de elektrische fiets die ik via het park huurde. Even slenteren door het centrum, zonder tijdsdruk. Kopje thee drinken in een boekwinkel. Lunchen in het zonnetje op een terras. Dingen die normaal stressvol zijn, omdat mijn peuter zijn vinger in m’n kroket probeert te steken.
Ik raakte aan de praat met een ouder koppel. Ze vroegen me naar mijn leven en dus ook waar mijn gezin was. Ik vertelde dat ik alleen op pad ben gegaan, bewust. Ze knikten. “Slim. Dat hadden wij ook moeten doen, toen onze kinderen nog klein waren.” Dat bleef hangen en gaf me onbewust een bevestiging dat ik niet direct een slechte vader was, door even voor mezelf te kiezen.
Een midweek als resetknop
De dagen vlogen voorbij. Elke ochtend begon met een heerlijk ontbijtje en een kopje thee op het terras voor mijn suite. Elke middag eindigde met een wandeling of gewoon niksen in een hangmat. Ik sprak met bijna niemand. Toch voelde het alsof ik de beste gesprekken in tijden had gevoerd: met mezelf.
Op de laatste dag zette ik m’n koffers in de auto, liep nog een laatste rondje over het terrein en dacht: dit was geen vakantie, dit was een reset. Even weg van alles, maar dichter bij mezelf dan ooit.
Thuis werd ik begroet met tekeningen, snotneuzen en oprechte knuffels. Floris grapte: “Je bent wel een beetje op een eekhoorn gaan lijken, pap!” En ik dacht: precies goed.
Een midweek alleen op vakantie is niet egoïstisch. Het is onderhoud. Voor je hoofd, je hart en je gezin. Want hoe beter jij in je vel zit, hoe meer je kunt geven. Soms begint dat met stilte, een goed bed en een vers gekookt eitje.
P.s. check ook eens het Instagram-kanaal van KampinaStaete voor prachtige sfeerbeelden!
